کتاب امروز به کارهایم نرسیدم

«بسیاری از چیزهایی که می خواهیم در طول روز به آن ها برسیم، به این ایده مرتبط بوده که می توانیم همه چیز را تا سر حد کمال پیش ببریم. همیشه به خودمان می گوییم که ای کاش فلان کار را انجام دهم یا از فلان روتین صبحگاهی پیروی کنم و به آن ها به عنوان راه حل مشکلات خود نگاه می کنید. پیگیری جدیدترین روش ها و بهبودهای همراه آن قطعا لذت بخش است. از این روند یک سرگرمی ساختم: قورباغه را می خورم، در قهوه صبحم کره می ریزم، برای عادات خوب پاداش تعیین می کنم. این سیستم های محبوب شاید مفید باشد و حتی زندگی تان را تغییر دهد، اما از سویی دیگر می توانند موانعی بر سر راه ما ایجاد کنند. وقتی فردا می آید و می فهمیم این سیستم جدید کار نمی کند و یا به طور کامل از سیستم تبعیت نکرده ایم، دوباره وارد چرخه باطل ای کاش ها می شویم. این احساس که فقط ما درست کار نمی کنیم، خرابکاری می کنیم، باعث می شود همیشه بخواهیم به نسخه بهتری از خود برسیم. برای بهینه کردن روزهایمان به دنبال راه حل هستیم و دوباره به مانع برخورد می کنیم و خود را مقصر می دانیم. می دویم درحالی که فقط درجا می زنیم و هدف را گم می کنیم. همه این کارها را برای بهبود خود انجام می دهیم و خود را به خاطر ناقص بودن سرزنش و قضاوت می کنیم. این کار یک انسان بی خرد است. کلمه «کامل۲۵» در زبان انگلیسی از کلمه لاتین perficere به معنای «به پایان رساندن، کامل کردن، انجام دادن یا به هدف رسیدن» گرفته شده است. وقتی در روزهایمان و در خودمان دنبال کمالیم، یک استاندارد غیرممکن را می سازیم. طوری به این نواقص نگاه می کنیم انگار مشکل داریم، درحالی که ناقص بودن بخشی جدایی ناپذیر از ماست. خود را برای نرسیدن به ایدئال هایمان سرزنش می کنیم. از انفعال خود بیزاریم. خود را با دیگران مقایسه می کنیم. در تصمیمات خود به شک می افتیم. فشار بهره وری این قدر زیاد است که گاهی اوقات عملا هیچ کاری انجام نمی دهیم. این «وسواس» به جای بهتر کردن ما، احساس آشفتگی، نارضایتی، بی کفایتی و تنهایی را به همراه دارد. وقتی دیگران از کارهایی که انجام داده اند به عنوان مایه افتخار خود یاد می کنند و از موفقیت ها و تلاش های خود می گویند، دست به مقایسه می زنیم و فکر می کنیم بی کفایتیم. کار، کار، کار، همیشه می خواهیم ارزشمند بودنمان را اثبات کنیم و البته هیچ وقت به هدف خود نمی رسیم.»