کتاب اسپیدوی قرمز

ما خوش شانس بودیم. ما وضع مون از اونچه باید باشه، بهتره. اما حقیقت اینه که آدم های پولدار از آدم های بی پول بهترن. آدم های پولدار مدرسه های بهتری می رن. بهتر غذا می خورن. بهتر تربیت می شن. بهتر فرهنگی می شن. اونها آدم هایی ان که می رن موزه و اپرا و تئاتر. می دونی، بچه هاشون رو می برن این جور جاها و بچه ها این فرهنگ و این چیزها رو یاد می گیرن و این باهوش ترشون می کنه. پدر و مادرهای پولدار نگرانی ندارن؛ شاید فقط یک کم. به نظرم فرقش خیلی زیاده. پدر ومادرهای فقیر، اونهایی ان که بچه هاشون رو می زنن، آزار جنسی شون می دن، بهشون غذا نمی دن، می ذارن با مک دونالد چاق بشن و براشون مهم نیست که تکلیف هاشون رو انجام بدن یا ندن. پدر و مادرهای فقیر هم مقصر نیستن... مزخرف ان چون وقتی داری خیلی تلاش می کنی که زنده بمونی، بدجنس تر و مزخرف تر می شی. فقط داری تلاش می کنی که... مثلا یک بچۀ فقیر، یک بچۀ فقیر بااستعداد، باید همۀ مزخرفات فقر رو تحمل کنه و باید سخت تر کار کنه و یک بچۀ پولدار با همون استعداد مجبور نیست اون قدر سختی بکشه. هر کی پولداره، فراتر می ره. من نمی خوام دخترم عذاب بکشه و یک جوری بشه که... چون من گند زدم، اون رو تو موقعیتی قرار بدم که کمتر داشته باشه. این چیزیه که من برای ازدست دادن دارم. این چیزیه که... تو چی برای ازدست دادن داری؟