کتاب اعتبار در تفسیر

کتاب «اعتبار در تفسیر» (Validity in Interpretation) نوشته‌ی اریک دونالد هرش جونیور، اثری بنیادین و پرنفوذ در حوزه‌ی نظریه‌ی تفسیر و نقد ادبی است که نخستین بار در سال ۱۹۶۷ منتشر شد. این کتاب پاسخی جدی به بحران نسبی‌گرایی در فهم متون است؛ جایی که نظریه‌های نوین، معنا را سیال، وابسته به خواننده یا زمینه‌ی تاریخی دانسته بودند. هرش با جسارت و دقت علمی، از دیدگاهی دفاع می‌کند که معنا را امری ثابت و وابسته به نیت مولف می‌داند. از نظر او، تفسیر معتبر تنها زمانی ممکن است که به قصد اصلی نویسنده نزدیک باشد؛ وگرنه هر خواننده می‌تواند معنایی متفاوت و گاه متضاد از متن استخراج کند، بی‌آنکه معیاری برای سنجش درستی یا نادرستی آن وجود داشته باشد.
در قلب استدلال هرش، تمایز روشنی میان دو مفهوم «معنا» (meaning) و «دلالت» (significance) وجود دارد. معنا، همان چیزی است که مولف در لحظه‌ی خلق اثر قصد داشته منتقل کند؛ عنصری تاریخی، محدود و قابل کشف. در مقابل، دلالت‌ها به برداشت‌هایی گفته می‌شود که متن در بسترهای مختلف برای خوانندگان متفاوت پیدا می‌کند. هرش با دقت نشان می‌دهد که گرچه دلالت‌ها می‌توانند موضوع نقد باشند، اما هدف تفسیر، همواره باید درک معنای اولیه‌ی مولف باقی بماند. این تمایز، ساختار بحث کتاب را شکل می‌دهد و مسیر را برای ارائه‌ی تفسیری عینی، منسجم و قابل دفاع هموار می‌کند.
او برای اثبات دیدگاه خود، روش‌هایی را پیشنهاد می‌دهد که شامل تحلیل زبانی دقیق و توجه به زمینه‌ی تاریخی و فرهنگی تولید متن است. از نگاه هرش، بدون این بنیان‌ها، تفسیر به امری بی‌قاعده، ذهنی و نهایتا بی‌ارزش تبدیل خواهد شد. کتاب او نه صرفا نظریه‌ای درباره‌ی معنا، بلکه دفاعی هوشمندانه از امکان گفت‌وگو درباره‌ی تفسیر معتبر است؛ تلاشی برای حفظ عقلانیت و انسجام در برخورد با متن، در دورانی که بسیاری آن را ناممکن می‌دانستند.
«اعتبار در تفسیر» تا امروز نیز جایگاهی استوار در محافل فلسفه‌ی زبان، نقد ادبی و هرمنوتیک دارد. اثری است برای آنان که می‌خواهند از سطح تفسیر فراتر بروند و به ریشه‌های آن فکر کنند؛ کتابی که همچنان مانند تکیه‌گاهی قابل اعتماد، در مواجهه با سیلاب تأویل‌های بی‌انتها، معنا را به ساحل بازمی‌گرداند.