کتاب دارآباد

میدانی دنیا، میدانی مرگ. من از هیچ کدامتان خوشم نمی آید؛ جفتتان کثیف هستید. اگر مجبور نبودم دم به تله‌ی هیچ کدامتان نمیدادم. نه به دنیا می آمدم و نه می‌مردم. صدای درب اتاق بغلی آمد. سرباز با داد گفت: گم شو بیرون، بدو بینم. گفت و سکوت شد. خودم را مثل بچه‌های کوچک گوشه ی اتاق کشیدم که اگر خدای نکرده در را باز کردند، من را نبینند. تمام تنم عرق کرده است. انگار شش صبح اواسط بهمن است. دهانم به هم میخورد و دندانهایم از شدت برخورد محکم به هم در حال شکستن است. دستانم به لرزه افتاده، روی صورتم اشک و عرق با هم قاطی شده است. در آن واحد تمام آب بدنم رو به اتمام است. درست میشنوم؟ صدای باران می آید؟ چه جالب....

(برگرفته از متن ناشر)