این کتاب پس از بررسی تاریخچه و رویه‌ی تحقیقات تطبیقی میان تفکر هیدگر و اندیشه‌ی دائویی در دو بخش ادامه می‌یابد. بخش اول با عنوان «هیدگر و دائویسم» به جایگاه هیدگر در فلسفه‌ی غرب، جایگاه دائویسم در فلسفه‌ی شرق و توجه هیدگر به تفکر دائویی می‌پردازد و در بخش دوم با عنوان «وجود»، مباحثی همچون «هستی و نیستی»، «زمان و رخداد»، «تکنولوژی» و «فکر و عمل» ارائه شده است.
به نظر برخی متفکران، هیدگر مناسب ترین نماینده ی تفکر معاصر غرب برای گشودن راه گفتگو با شرق است. هیدگر خود، امکان گفتگوی میان سنت های فلسفی غربی و آسیای شرقی را روا می دانسته و از طریق مواجهاتی چند که با متفکران چینی و ژاپنی تا اواسط دهه ی ۱۹۵۰ داشته از اهمیت گفتگوی اجتناب ناپذیر با دنیای آسیای شرقی آگاه می شود. از این رو خوانش آثار هیدگر با نگرش پدیدارشناختی و معناشناختی اندیشه های وی در کنار بازخوانی آثار دائویی از جمله دائو ده جینگ و متون چوانگ زه، شاید بتواند گامی در مفاهمه ی فرهنگی شرق و غرب محسوب شود. تعامل تفکر چینی به ویژه حکمت دائویی با هیدگر، صحنه را برای معرفی پدیدارشناسی هرمنوتیک در آسیای شرقی آماده کرده که همچنان تا امروز تاثیر خود را داشته است. هیدگر دائو را به عنوان تفکری شاعرانه می شناسد و فراخوانی وجود را دلیل تفکر حقیقی می داند که به هر دو وجه اختفا و انکشاف در شعر موجود است. راه جدید تفکر هیدگر که واکنشی نسبت به متافیزیک سنتی غرب است، با هم خوانی درون مایه های زیباشناختی دائویی، می تواند پیوندی شایسته میان تفکر شرق و غرب برقرار کند.
علمی