«هنرمند به جامعه خود بدهکار است. » این جمله ماندگار و پرمعنای همیشگی اوست و او همواره تمام توان خود را پیشه کرده است تا برای جامعه خود مفید و پرثمر باشد. بهروز بلوری، در جوانی در هنرستان هنرهای زیبای پسران تحصیل کرد و از دیدگاه او هرآن چه آموخت و ثمره هر اتفاق هنری در زندگی او را همان چهار سال رقم زده است. وی چندین سال به تدریس هنر در بهترین مراکز علمی و آموزشی ایران پرداخت و پس از گذراندن تحصیلات دانشگاهی خود در اروپا به وطن بازگشت.
چهل سال حضور پرتوان و آگاه در ساخت غرفه های نمایشگاهی برای معرفی بسیاری از محصولات ایرانی در سطح جهان موجب شد در سال 1390 ، بهروز بلوری « پدر معماری ایران » خوانده شود. او دیگر می خواست به فضای ذهنی و قلبی خود که همان نقاشی بود بازگردد و با نگاهی تازه وارد عرصه این هنر بی بدیل شد.
اکنون شما شاهد آثاری پر از رنگین ها و فرم هایی از دل طبیعت هستید که نمادی از عشق بی پایان این هنرمند به زندگی اند.
کتاب من همان سایه هیچم
ندای تاریخ