ضیایی در تنظیم سیر تاریخی امانتداری اش را حفظ می کند، اما در ترسیم کاریکاتور ها تیغ تیز انتقادش را در برابر چهره ی تاریخ می کشد تا عیار درستی و نادرستی اعمال را با زبان طنز بر زبان بیاورد. اگر به هر یک از این 437 اثر به عنوان تک اثر نگاه کنیم شباهت این آثار را با کاریکاتورهای فکاهی مانند مجله ی گل آقا که وابسته به یک خبر هستند در می یابیم. از سوی دیگر، هر کار در ذات خود یک اثر بدون شرح است. در واقع ضیایی تلفیق یا حد وسطی از کاریکاتور مطبوعاتی و بدون شرح را پیش روی مخاطب می گذارد. صفحه 85