«میان ساعت و بستر» کتابی نوشته امیر نصری است. این اثر در دسته ادبیات پژوهشی تقسیم بندی می شود و به بخشی از تاریخچه نقاشی با تمرکز بر آثار هنرمندان اروپایی می پردازد. «میان ساعت و بستر» چهار روایت فلسفی از تاریخ نقاشی اروپایی شرح می دهد. نصری در این کتاب برای هر اثر نقاشی با توجه به فرم و محتوای آن چهار روایت را از زاویه دید بدن، نگاه، منظره و قاب ارائه می کند و براساس آن به این موضوع می پردازد که چرا هر هنرمند به یکی از روایت های مطرح شده نزدیکی بیشتری دارد. نصری موتیف‌هایی مثل جسد، طاعون، زخم، اندام‌ها، قطعات گوشت، جمجمه و اندام‌های بریده را زیرمجموعه‌ی روایت بدن قرار داده و به این شکل آن‌ها را توضیح داده است. در مرحله‌ی بعد او به سراغ نقاشانی رفته که دائما از این موتیف‌ها استفاده می‌کردند یا به نحوی به آن‌ها ارجاع می‌دادند. برای مثل در کارهای مونش مسئله‌ی بیماری، مرگ، رنج و تنهایی عناصر بسیار مهمی هستند. او این‌ها را به شکل قابل‌توجهی در فرم‌های بدنی شخصیت‌های درون تابلو منعکس می‌کند.
نویسنده در این اثر پژوهشی آثار بیش از 30 نقاش اروپایی را انتخاب و با بررسی این آثار به تاثیر آن ها بر هنر مدرن می پردازد. نویسنده معتقد است که هنرمندان یاد شده در کتاب «میان ساعت و بستر» نه‌فقط بر روی نقاشی، که بر روی کل هنر پس از خود اثر گذاشته و آن را تکامل بخشیده‌اند. نصری ضمن مرور آثار برجای مانده از نقاشانی که به آن ها در کتاب اشاره می کند، فلسفه‌ی فکری و نگرش آن‌ها را نیز توضیح می‌دهد به شرحی از منشا فکری هرکدام از هنرمندان می پردازد.
ادوارد مونش، رامبرانت، فرانسیسکو گویا، آلبرشت دورر، ادگار دگا، مانه، ونگوگ و سزان از جمله نقاشانی هستند که در این کتاب از زاویه نگاه نویسنده به هنر مورد بررسی قرار گرفته اند.
کتاب میان ساعت و بستر
