هنر مشرق زمین با آن تاریخ دور و درازش همواره سرشار از شگفتی و اعجاب بوده است. در میان هنر شرق دور، هنر ژاپن یکی از مهم ترین و جریان سازترین هاست. نقاشی، خوشنویسی، مجسمه سازی و معماری ژاپن در طول تاریخی چندهزارساله ، نوآور و درعین حال حافظ ارزش های سنتی با تأکید بر زیبایی شناسی ناب و منحصربه فردش بوده است. همانطور که «جونیچیرو تانیزاگی» رمان نویس شهیر ژاپنی، معماری ژاپن را اینگونه توصیف می کند: «ما هنگام ساختن خانه ای ژاپنی، پیش از هر چیز، چتری می گسترانیم تا بر زمین سایه بیفکند، و سپس خانه را در این سایه سار نیمه تاریک بنا می کنیم». هنر ژاپنی نیز پر است از عجایب در سایه ها، فضاها و پرسپکتیو نیمه روشن و نیمه تاریک که انگار همه چیز را در هاله ای ظریف از ابهام و دست نیافتنی بودن فرو برده است. کتاب «دانشنامه ی هنر ژاپن» تألیف «ع. پاشایی»، تلاشی ست برای رفتن به دل تاریخ هنرهای تجسمی ژاپن از دوران جومون تا پایان عصر میجی در دهه های ابتدایی قرن بیستم. این کتاب با 260 مدخل، سعی کرده سیر تاریخی هنر ژاپن را از منظر زیبایی شناسی، وقایع سیاسی و اجتماعی و همه ی آن چیزی که فرهنگ سنّتی ژاپن را ساخته و در آینه ی آنها شکل گرفته و قوام یافته، روایت کند. «دانشنامه ی هنر ژاپن» یکی از کامل ترین منابع برای دسترسی به بن مایه های فکری، فلسفی و زیباشناسانه ی هنر کشور آفتاب تابان است.
کتاب دانشنامه هنر ژاپن
