ارزیابی غیر واقعی خود، آن هم به صورت آرمانی یعنی غرور.در صورتی که خود را همان طور که هستیم بپذیریم، صاحب غرور نمی شویم.چرا خود را بیشتر ارزیابی می کنیم؟چون از خودمان راضی نیستیم، می خواهیم با خود ایده آلی و آرمانی زندگی کنیم.چون برای خود ارزش قایل نیستیم، در نتیجه برای اینکه نومید و مایوس نشویم، باید به شکلی خود را فریب بدهیم.خود آرمانی برای فریب ما ساخته می شود.بدین وسیله، تعادلی نسبی و شکننده پیدا می کنیم که البته مانع رشد واقعی و خودشکوفایی اصیل ما می شود...