کتاب بی مرز بی مرز

می گوید «باور کن دیوانه نیستم». اما دیوانه مگر شاخ و دم دارد؟ این ها اگر دیوانگی نیست چی ست!؟ اجباری ندارم «این اراجیف» را بخوانم. می خوانم فقط برای این که حس می کنم در پشت این نوشته های پراگنده و پاره پاره، یک صداقت تربیت نشده، اما به هرحال اصیل وجود دارد. چیزی مثل ضربان نبض در تنی هرچند بیمار. چیزی که نمی شود ندیده اش گرفت. نمی شود دورش انداخت. نمی شود به خاکش سپرد. باید تحملش کرد. تحمل نه. باید یک جوری سر و سامانش داد. تربیتش کرد. درمانش کرد.