محمد بن یوسف اهلی شیرازی، زاده ۸۵۸ ه.ق در دارالعلم شیراز فرزند یوسف بن شهاب صوفی از شاعران پارسی گوی سبک هندی مکتب وقوع و از معاصران عبدالرحمان جامی بوده و در محیط علمی عراق عجم نزد علامه جلال الدین دوانی تربیت یافته است و دربارهای تیموری ترکمن (ترکمان) یا آق قویونلو و صفوی را دیده و سه قصیده مصنوع در مدح امیر علیشیر نوایی، سلطان یعقوب آق قویونلو و شاه اسماعیل صفوی دارد. نیز به مذهب شیعه اثنا عشری بوده و اشعاری در منقبت حضرت ختمی مرتب محمد مصطفی (ص) اهل بیت سلام الله علیهم و شهدای کربلا سروده است. حامد ربانی در مقدمه دیوان اشعار وی اشاره می کند که تخلص اهلی و معنای آن خاطر نشان می‌شود که احتمال این است که اهلی مقابل وحشی و به معنای رام و مانوس باشد و در وجه تسمیه کلمه اهلی ارادت وی به اهل بیت پیامبر اکرم (ص) را نشان می‌دهد. بنابر برخی از منابع در جوانی به هرات رفته و در خدمت سلطان حسین بایقرا - پادشاه تیموری بود و پس از مدتی ترک آنجا گفته و به آذربایجان نزد سلطان یعقوب آق قویونلو رفت و تا زمان مرگ وی در خدمتش بود و پس از آن به شیراز یعنی موطن خویش بازگشت و در سال ۹۴۲ ه. ق درگذشت.
کتاب مثنوی سحر حلال
امید سخن