کتاب «ایمان و معرفت» نوشته جان هیک، اثری تحلیلی در بررسی ارتباط بین ایمان دینی و عقلانیت فلسفی است با تمرکز بر سنت مسیحی است. جان هیک در این کتاب در تلاش است تا از طریق معرفت عقلانی مبانیی فلسفی برای ایمان دینی دست و پا کند. در این راستا او کتابش را با پرداختن به ماهیت ایمان آغاز می کند. جان هیک این انگاره را نقد می کند که یک گزارۀ ایمانی صرفا یک گزارۀ باوری بدون توجیه است. در عوض او ایمان را تابعی از اعتماد، تعهد و راهی برای درک واقعیت تعریف می کند و استدلال می کند که ایمان فراتر از پذیرش صرف یک سری مولفه های اعتقادی است و شامل ابعاد وجودی عمیق تری می باشد. در فصل بعد او به طور خاص، ایمان را یک باور گزاره ای شرح می دهد و به برای اثبات نظر خود به دیدگاه های کاتولیکی تومیستی ارجاع می دهد و بیان می دارد که پذیرش عقلانی و اراده نقش فعالی در این نوع باور گزاره ای دارند. او هم نوا با برخی دیدگاه های معاصر در حوزۀ فلسفۀ دین بیان می کند که ایمان تعهدی خارج از حیطۀ عقل نیست. در فصل دیگر کتاب، نویسنده، به بررسی رابطۀ بین ایمان و اخلاق پرداخته و توضیح می دهد که چگونه ایمان می تواند شهودی نسبت به برخی اخلاقیات را به آدمی اعطا کند. جان هیک سپس به سراغ نظریات قرن نوزدهمی و بیستمی تجربۀ دینی می رود و ایمان را یک عنصر تفسیری برای آن تجربه ها معرفی می کند. به بیان وی، ایمان عنصری است که از طریق آن مومن می تواند تجربیات دینی خود را تفسیر کند. فصل دیگر کتاب به بررسی مفهوم فیض الهی و ارتباط آن با مسئلۀ ایمان و آزادی پرداخته است. به طور کلی، غالب متفکران قرون وسطی معتقد بودند که ایمان و معرفت دینی می بایست از طریق خداوند به انسان اعطا شود و آن را یک رحمت الهی می دانستند و نام آن را فیض الهی نهاده بودند. جان هیک در کتاب خود به این مسئله می پردازد که این نظر تا چه حد منجر به نفی آزادی، اراده و استقلال انسان در ارتباط با ایمان می شود. در فصول دیگر، نویسنده به مباحثی همچون منطق ایمان و ارتباط ایمان با حقیقت می پردازد. با این اوصاف می توان گفت که این کتاب می تواند مورد استفادۀ علاقه مندان به فلسفه، خاصه فلسفۀ دین، کلام و مباحث دینی قرار گیرد.
کتاب ایمان و معرفت
