کتاب عارف جان سوخته

باد بر چهره نحیف اش می تاخت و آن را همچون پوست نوشته ای دربرابر آتش چروکیده، می کرد. ابرو درهم می کشید و به دشواری با سرما، سرمای شدیدی که در آخر پاییز به قونیه هجوم آورده بود، کنار می آمد به مرد حصیرباف گفت: من پیرمرد، در این سرما... اما حصیرباف متوجه تعریف از کالایش بود. «خوب به دسته های این زنبیل نگاه کن، ببین تهش چه محکم است! در این شهر هیچ سبدی با سبدهای من برابری نمی کند. این زنبیل حتی می تواند مردی را تا آسمان حمل کند.» -من برای رفتن به آسمان به زنبیل تو احتیاج ندارم

یورش مغولان نتوانسته بود شعلۂ حیات را در این قلبی که از تجارت و دادوستد می تپید، و در این شهری که اقوام مختلف از ترک، یونانی، عرب، هندی، ایرانی، فرنگی، ارمنی، اویغور، ونیزی و حتی چینی ساکنانش بودند، به طور قطع خاموش کند. هر روز صبح، صدای زنگوله آب فروشانی که به بالادست رود می رفتند تا مشکهای خود را از آب پر کنند و بر پشت شتران بیاورند، مردم شهر را از خواب بیدار می کرد و به آنان خبر رسیدن آب خنک را می داد.

زنان رختشوی، با رفت و آمد پیاپی میان خانه های مشتریان خود و رودخانه، رختهای چرک و بدبو را بار قاطرهای خود می کردند و یا برعکس، آنها را تمیز، بیلکه، تاخورده و معطر برمی گرداندند. بناها، در چهارسوق های اصلی شهر، در انتظار کارفرمایی که طرف صبح، در جستجوی کارگرانی ماهر، از آنجا عبور کند، چرت می زدند. در کارگاههای متعدد - چون تب ساخت و ساز وجود سلطان را فراگرفته بود .