از بازنشستگی هولمز، از زمانی که کارآگاهی نامی و برجسته بود، زمان زیادی می گذشت و حالا در ملکی کوچک در ساوت داونز زندگی اش را می گذراند. به ندرت پا به شهر می گذاشت، اما هر از چند گاهی خودم به خلوتگاه ییلاقی اش سر می زدم و از اخبار جنایی که اطرافم می شنیدم باخبرش می کردم. اغلب به اسکاتلند یارد، نزد بازرس ویگینز جوان می رفتم تا برایم از پرونده های روز بگوید. گاهی وقتی مشکلی سر راه ویگینز سبز می شد، یا در پرونده ای به قضیه ی پیچیده ای برمی خوردند، به ساسکس می رفت و از استاد پیرش مشورت می گرفت. در ملاقات هایم با هولمز، به ندرت از ایام گذشته صحبتی به میان می آمد. آدمی نبود که دلتنگ قدیم ها شود. هر وقت رشته ی کلام از دستم درمی رفت و به خاطرات چند دهه قبل و پرونده های گذشته می رسید، از صندلی اش بلند می شد، دستم را می گرفت و آزمایش های علمی اش را که این سو و آن سوی خانه پراکنده بودند، نشانم می داد. همیشه از دیدن کندوهایش در باغ روی گردان بودم، حتی وقتی لباس محافظ هم تن مان بود. ولی شیفته ی روش فوق العاده اش در تحلیل علمی اثبات جرم بودم. به خصوص روزی را به یاد می آورم که به میخانه ای رفتیم تا چندتایی لیوان، یعنی در واقع لیوان نشسته، بخریم. بعد از این که پول خوبی به صاحبش پرداختیم، هولمز دستکش به دست کرد و همه ی لیوان ها را جمع کرد و توی جعبه ای گذاشت. خانه که رسیدیم، مخلوط چند پودر شیمیایی را روی شان مالید، به این امید که روش کشف اثر انگشت روی اشیای کثیف را ارتقا بدهد.
قطره