کتاب روباه و لحظه های عربی

مامنتظر حبیب می ماندیم و قبل این که رویش راببوسیم خدارا از توی ساک برمی داشتیم و روزنامه ی مچاله را پس می زدیم و از خدای این بار آورده رونمایی می کردیم. چه قشقرقی که راه نمی انداختیم. انگار یک عشیره ی ناامید عروسی دختر ترشیده اش را جشن گرفته باشد، برای خودش آیینی بود. ولی خوب، انصاف را جلو خودمان را هم می گرفتیم که ذوق زده نشویم و نزنیم بترکانیم. از همین بود که وقتی یکی مان گفت خبر کنیم بچه های دانشکده بیایند ببینند تن ندادیم و کلی توپیدیم و خشم آلود ماغ سر بدبخت کشیدیم. خطر داشت. می ریختند و می گرفتندمان به اسم هزار فرقه، مگر کار بی خود قحط بود؟...