کتاب هویت و خشونت

بنابراین محور اصلی در هدایت یک زندگی انسانی عبارت است از مسئولیت های گزینش و برهان. برعکس، خشونت بر اثر پروراندن احساسی از چاره ناپذیری یا بداهت هویتی انحصاری و غالبا متخاصم حاصل می شود که تصور می رود باید از آن برخوردار باشیم و الزاما توقعات گسترده ای را (گاهی در انواع بسیار نامقبول) به ما تحمیل می کند. تحمیل هویتی علنا انحصاری یا تکواره غالبا مایه اصلی همان «هنر ستیزه جویی» است که برانگیزنده اختلاف فرقه ای است. بدبختانه بسیاری از تلاشهایی که با حسن نیت برای بازداشتن چنین خشونتی به کار می رود، به نوبه خود با نبود محسوس گزینش در باره هویت هایمان عقیم می ماند، و این امر ممکن است به توانمندی ما در غلبه بر خشونت جدا آسیب برساند. وقتی چشم اندازهای روابط خوب در میان انسانهای متفاوت در درجه نخست به معنی «دوستی میان تمدنها،» یا «گفتگو میان گروههای مذهبی،» یا «روابط دوستانه میان جوامع متفاوت» باشد، (یعنی راههای بسیار متفاوتی که مردم بدان طرق با یکدیگر مربوط می شوند نادیده گرفته شود، که به طوری فزاینده نیز چنین است)، عملا تلاشی جدی در مینیاتوریزه کردن یا ریزسازی انسانها از تدابیر و برنامه های تدارک شده برای صلح پیشی می گیرد.