دویی گربه کتابخانه

من و جودی تنها افرادی نبودیم که دویی به کمکشان شتافته بود. مدرسۀ راهنمایی اسپنسر آن سوی خیابان و رو به روی کتابخانه بود و معمولا حدود پنجاه دانش آموز بعد از مدرسه نزد ما می آمدند. در روز هایی که مانند طوفان بر سرمان نازل می شدند، دویی به آن ها توجهی نمی کرد، مخصوصا به آن هایی که بیش از بقیه سر و صدا می کردند، اما معمولا با آن ها کنار می آمد. بین دانش آموزان دوستان زیادی داشت، هم پسر هم دختر. آن ها او را نوازش می کردند و با او بازی می کردند، مثلا مداد ها را هل می دادند تا به زمین بیفتند و شگفتی دویی را هنگام ناپدید شدن مداد ها تماشا می کردند. دختری خودکاری را از انتهای آستین پالتوی خود تکان می داد. دویی دنبال خودکار به درون آستین می رفت و بعد به این نتیجه می رسید که گرما و تاریکی آن جا را دوست دارد و گاهی برای یک چرت، همان جا دراز می کشید. بیشتر بچه ها بعد از ساعت پنج و زمانی که والدینشان از سر کار برمی گشتند، به خانه می رفتند. چند نفری از آن ها تا ساعت هشت آن جا می ماندند. اسپنسر از برخی مشکلات مصون نبود، از الکلی ها و افراد بی مسئولیت و سوء استفاده گر، اما بیشتر مراجعه کنندگان ما فرزندان کارگران بودند. آن ها فرزندانشان را بسیار دوست داشتند، اما ناچار بودند چند جا کار کنند یا اضافه کاری کنند تا دخل و خرجشان یکی شود. این والدین که فقط لحظه ای به کتابخانه می آمدند برای نوازش کردن دویی وقت کمی داشتند. یک روز کاری طولانی را گذرانده بودند و باید پیش از خواب غذایی آماده و خانه شان را تمیز می کردند، اما فرزندانشان ساعت ها با دویی وقت می گذراندند، او آن ها را سرگرم می کرد و دوستشان داشت. تا وقتی که مادر یکی از پسر ها زانو زد و همان طور که با ملایمت سر دویی را نوازش می کرد گفت: «ممنونم دویی.» متوجه نشده بودم این کار دویی تا چه اندازه مهم و ارتباطش با بچه ها تا چه حد عمیق است.