کتاب نقطه آبی کمرنگ

از همان آغاز سرگردان بودیم. جایگاه هر درختی را تا فاصله یکصد مایل می دانستیم. وقتی میوه ها و دانه ها می رسیدند، ما آنجا بودیم. ما گله ها را در مهاجرت سالانه شان دنبال می کردیم. خوردن گوشت تازه ما را به وجد می آورد. ما با خدعه، کمین، مخفی شدن و حمله نیرومندانه، ضمن همکاری گروهی، بیش از آنچه به تنهایی قادر به شکار بودیم را به دست می آوردیم.

نیاکان دور ما، با تماشای ستارگان، متوجه پنج مورد شدند که عملی بیش از طلوع و غروب دسته جمعی یکنواخت، همچون ستارگان به اصطلاح «ثابت» را انجام می دادند. این پنج تا، حرکتی نادر و پیچیده داشتند.

درگذر ماه ها به نظر می آمد که آن ها به آهستگی در میان ستارگان سرگردان هستند. برخی مواقع چرخ می زدند. امروز ما آن ها را سیاره (Planet)، کلمه ای یونانی معادل سرگردان، می نامیم. تصور می کنم صفت غریبی بود که نیاکان ما با آن احساس قرابت می کردند.