دهه 40 را می توان نقطه آغاز فعالیت های ادبی و شعری ایرانی دانست.دهه ای سرنوشت ساز در ادبیات معاصر. ایرانی شعر را با تجربه های نو نیمایی آغاز کرد. اگر چه در آغاز تجربه های کلاسیک نیز داشته است. بعدها با فراروی از شعر نیمایی به شعر آزاد و منثور رسید.ایرانی به همراه شاعرانی چون باباچاهی، محمد بیابانی، پرویز پروین، محمدآذری و…از شاعران نسل دوم بوشهر و نسل سوم نیمایی در ایران و محمدرضا نعمتی زاده، منوچهر آتشی و عبدالرسول حامدی از شاعران نسل اول نیمایی بوشهر محسوب می شوند. « ابوالقاسم ایرانی شاعری است که چندین نسل شاعر را تجربه کرده است.از جریان های نیمایی تا موج هایی که پس از هم آمدند و رفتند.
اما او هم چنان آونگ وار در میانه مانده است بین شاعران سمبلیک و شاعرانی که به تجربه های شخصی خود رو کرده اند.» (شریفی، 29:1388)شعر ایرانی از نظر فرم، ساخت، شکل بیرونی و شیوه تقطیع و سطربندی، شباهت و تطابق نزدیکی با معماری و بافت خاص شهر بوشهر دارد:« مجموعه ای از کوچه های پیچ در پیچ ]و تنگ و باریک و شرجی زده[ که همگی از میدان یا میدانچه ای آغاز و به میدان یا میدانچه دیگر منتهی می شوند.آنگاه پس از عبور از میدان های متعدد به ساحل دریا می رسند.»
کتاب جاده تا آنجا که ایستاده ای می آید
نگاه
ابوالقاسم ایرانی
