از حدود سال 1320 شمسی جریانی در شعر ایران به وجود آمد که در مقایسه با خط مشی نیمایوشیج در آن سالها، میانه رو تر بود. این جریان میانه رو غالبا حول و حوش پرویز ناتل خانلری جمع بودند و با مجله ی سخن همکاری داشتند از جمله این افراد علاوه بر خانلری، فریدون توللی، گلچین گیلانی و نادر نادرپور نام برد که همگی از میانه روان نوگرا یا نوگرایان میانه روی شعر بودند.