در قلمرو تحقیق ادبی، تلاقی زیبایی‌شناسی و ادبیات از دیرباز زمینه‌ای مساعد برای کاوش، بحث و اکتشافات فکری بوده است. دیوید دیویس در اثر مهم خود، «زیباشناسی و ادبیات»، سفری همه جانبه به رابطه‌ی پیچیده بین این دو حوزه را آغاز می‌کند. در مرکز تحقیق دیویس یک سوال اساسی نهفته است: چگونه ابعاد زیبایی‌شناختی آثار ادبی را درک و ارزیابی کنیم؟ دیویس با تکیه بر بینش‌هایی از فلسفه، نظریه ادبی و علوم شناختی، رویکردی چندوجهی به این معمای همیشگی ارائه می‌دهد و از خوانندگان دعوت می‌کند تا در مفروضات خود درباره‌ی ماهیت ادبیات و نقش آن در شکل‌دهی به تجربه‌ی انسانی تجدیدنظر کنند. کتاب با ایجاد زمینه‌های نظری برای بررسی خود، روشن کردن مفاهیم کلیدی مانند تجربه زیبایی شناختی، فرم ادبی و نقش تخیل در بیان خلاق آغاز می شود. دیویس با تجزیه‌و‌تحلیل تکنیک‌های به کار گرفته شده توسط نویسندگان برای دستکاری زبان، دیدگاه روایی و نمادگرایی، مهارت‌های پیچیده‌ای را که زیربنای هنر ادبیات است، روشن می‌کند. یکی از جذاب ترین جنبه های کتاب، بررسی نقش تخیل در خلق و دریافت ادبی است. دیویس استدلال می‌کند که ادبیات دارای ظرفیت منحصر‌به‌فردی برای تحریک تخیل، انتقال خوانندگان به جهان‌های خیالی، همدلی با شخصیت‌های داستانی و برانگیختن پاسخ‌های احساسی است که از مرزهای تجربه‌ی روزمره فراتر می‌رود. این کتاب علاوه بر کاوش‌های نظری، با پرسش‌های کاربردی درباره ماهیت تفسیر و ارزیابی ادبی نیز دست و پنجه نرم می‌کند. دیویس ادعا می‌کند که قضاوت زیبایی شناختی ذاتا ذهنی است و توسط تجربیات فردی، زمینه‌های فرهنگی و ترجیحات شخصی شکل می‌گیرد.
کتاب زیباشناسی و ادبیات
نقش جهان