کتاب زیباشناسی افلاطون

این کتاب درباره پرسش از زیبایی در گفتگوهای افلاطونی می‌باشد. افلاطون خود در بسیاری از متون خود تشریح کرده که برای درک زیبایی نیاز به یک چارچوب کلی داریم که شامل مسائل دیگر نیز باشد. هگل، یکی از فیلسوفان مدرن، به بهترین شکل این دیدگاه را بیان کرده و تصریح می‌کند که معنای واقعی "انتزاع" در بررسی یک موضوع به گونه‌ای است که به مستقل از موضوعات دیگر بررسی و درک شود و نیازی به ارتباط و ارتباط آن با مسائل دیگر نداشته باشد. با این حال، اولین فیلسوفی که به این بینش دست یافت، افلاطون بود. گفتگوهای افلاطونی تجلی این دیدگاه هستند، به ویژه زمانی که موضوع مورد بحث پرسش از زیبایی باشد. پژوهش در این کتاب با تأمل در یکی از بزرگترین اسرار گفتگوها آغاز می‌شود: افلاطون چه مسائلی را انتخاب می‌کند و به صورت آشکارتر به آنها می‌پردازد؟ این اسرار به ویژه در مورد پرسش از زیبایی بیشتر آشکار می‌شود، زیرا در سه گفتگوی مختلف (هیپیاس بزرگ، مهمانی و فائدروس) حداقل به سه رویکرد مختلف به این مسأله پرداخته شده است؛ و تمرکز اصلی این گفتگوها بر زیبایی است. در این کتاب، تأکید به تمرکز بر موضوع زیبایی در این گفتگوها شده است، زیرا در گفتگوهای دیگر نیز موضوع زیبایی نقش بازی می‌کند...

درو ای. هایلند، یکی از دقیق‌ترین مفسران فلسفه قاره‌ای از افلاطون، مسئله زیبایی را در سه گفت‌وگوی افلاطونی به نام‌های هیپیاس ماژور، سمپوزیوم و فادروس مطرح می‌کند. منظور افلاطون از زیبایی به راحتی قابل توصیف نیست، و خوانش دقیق هایلند نشان می دهد که افلاطون در نهایت امکان تعریف را رها می کند. اما شکست افلاطون چیز مهمی را در مورد زیبایی به ما می گوید – این که نمی توان آن را به لوگوس تقلیل داد. هایلند با بررسی سوالات پیرامون عشق، حافظه و فرم ایده آل، ارتباط بین زیبایی، امکان فلسفه و زندگی فلسفی را مشخص می کند. این خوانش جدید از افلاطون تحقیقی جدی در مورد معنای زیبایی ارائه می دهد و آن را در قلب فلسفه قرار می دهد.