کتاب زایو

هوارو دکتر پارسا به سمت مرکز شهر و دانشگاه حرکت کرد. در راه، هواروهای دیگر در ارتفاع های مختلف مشغول پرواز بودند و به سمت مقصدهای مختلف در آسمان شهر تهران پرواز می کردند. با آمدن هواروها، چند سالی بود که تهران از شر دود و ترافیک خلاص شده بود. نیم ساعت نگذشت که دکتر پارسا به دانشگاه تهران رسید. هوارو در جای مخصوصش فرود آمد. در هوارو به آرامی به سمت بالا باز شد، و دکتر پارسا پس از خاموش کردن هوارو، از آن پیاده شد. کنار هواروها، یک هوارو مشکی شش در، با شیشه های دودی پارک شده بود؛ چیزی که توجه دکتر پارسا را به خود جلب کرد. از سردر اصلی، وارد دانشگاه شد. قبل از ورود به دانشکده، باید به ایستگاه کنترل و پاک سازی می رفت. این ایستگاه ها که در تمام شهرها گسترش یافته بودند، اختراع خود دکتر پارسا بود که مثل یک تونل ضدعفونی کننده عمل می کردند. ایستگاه های ویژهٔ اساتید، قبل از ورود به ساختمان دانشکده ها نصب شده بودند. دکتر پارسا وارد یکی از ایستگاه ها شد و کیفش را تحویل مسئول ایستگاه داد. _ سلام استاد! امروز صبح زود، دو نفر اومدن که با شما کار داشتن. _ یعنی زودتر از الآن؟!... خب، اسمشون چی بود؟ _ هیچی نگفتن. گفتن محرمانه ست. بعد از اینکه از ایستگاه پاک سازی رد شدن، گفتن: «ما توی آزمایشگاه منتظریم.» _ ممنون! دکتر کتش را درآورد و وارد اولین اتاقک ایستگاه شد؛ یک اتاقک نایلونی. گاز شست وشو از افشانهٔ بالای اتاقک پخش شد و همزمان تهویهٔ کف اتاقک روشن شد. دکتر پارسا به مدت پنج ثانیه در جریان گاز ویژهٔ شست وشو قرار گرفت. سپس با روشن شدن لامپ سفید، وارد اتاقکی تیره شد. در اتاقک دوم، لحظه ای در برابر اشعهٔ گاما قرار گرفت و بعد از آن، به آخرین اتاقک وارد شد. چراغ آبی روشن شد، و افشانه ای ذرات ضد نفوذ را در فضا پخش کرد. چند لحظه بعد، با خاموش شدن لامپ بنفش، دکتر از خروجی ایستگاه بیرون آمد و وسایلش را تحویل گرفت.