تیپ شناسی شخصیتی، انسان ها را بر اساس ویژگی های شخصیتی مشخصی دسته بندی می کند؛ ویژگی هایی که یا با آنها به دنیا آمده ایم یا آن چنان با بافت روانی ما آمیخته شده اند که تغییر آن ها غیرممکن یا بسیار دشوار است. این ویژگی ها تعیین کننده افکار، احساسات و رفتار ما هستند و حتی در سلامت و شکل ظاهری مان تأثیر می گذارند. در تاریخچه تیپ شناسی شخصیتی، دو شاخه اصلی وجود دارد: یونان و هند. تیپ های شخصیتی یونانی بر پایه الگوی کهن «اخلاط رابعه» بنا شده اند. در قرن چهارم پیش از میلاد مسیح هراکلیتوس، حکیم یونانی فرضیه های پزشکی خود را براساس این چهار خلط توسعه داد. به پندار او چهار عنصر مایع در بدن، خون، صفرا، سودا، و بلغم، هر کدام باعث بروز ویژگی های شخصیتی و رفتارهای خاصی در انسان می شوند. تحت تأثیر همین سیستم، دوقرن بعد، جالینوس، حکیم رومی این چهار خلط را با عنوان چهار مزاج دسته بندی کرد: دموی، صفراوی، سودایی و بلغمی، در قرن یازدهم میلادی، حکیم پارسی، ابن سینا در کتاب قانون شفا به شرح گسترده ای از ویژگی های روانی و رفتاری این چهار مزاج پرداخت و...
قطره