سخن گفتن از «تقدیرگرایی ژنتیک» یا گفتن این که «همه چیز در ژن هاست» فرض و تصورکردن این امر است که تأثیرات ژنتیکی تغییرناپذیرند؛ که سرنوشت اجتناب ناپذیر ما این است که طبق همان برنامه ای عمل کنیم که دی. ان. ای ما برنامه ریزی کرده است.
نتیجه ی روان شناختی جبرگرایی ژنتیک واضح است: آن چه تصور می کنیم آزادی و اختیار شخصی است، صرفا توهم است.
نتیجه ی اخلاقی جبرگرایی ژنتیک نیز واضح است: ما مسئول آن چیزی نیستیم که انجام می دهیم؛ ژن های مان مسئول اند. ما معصومیت طبیعی را در شکلی جدید داریم:
ژن هایم را سرزنش کن، نه مرا!
کتاب بازی در نقش خدا؟
