«رساله ای کوچک در باب فضایل های بزرگ» پژوهشی است که توسط فیلسوف «آندره کنت اسپونویل» برای اولین بار در سال 1995 منتشر شده است. در این جستار وی برای هر یک از فضیلت هایی که مهم می داند ، مقالاتی خاص تهیه کرده است. یعنی گفته هایی که موجب افزایش عزت اخلاقی می شوند. او هجده فضیلت رفتاری را معرفی می کند. نویسنده این کتاب سعی دارد از قضاوت های اخلاقی دوری کند و آنچه او فضیلت رفتاری به حساب می آورد با نوعی قدرت "عمل کردن" معنا پیدا می کند. "
اسپونویل در این کتاب هشدار می دهد که فضیلت را نمی توان با خواندن کتاب یا با درس اخلاق به دیگری آموزش داد.بلکه آن را تنها به واسطه چیزی که او تجارب بی واسطه فردی و جمعی می نامد می توان حاصل کرد. در جایی از کتاب او متذکر می شود که:
"فضیلت نیرویی است که عمل می کند یا می تواند عمل کند. فضیلت قدرت خاصی است .فضیلت موجودی است که ارزش خود را خود می سازد ، به عبارت دیگر تعالی خود را. "
این کتاب به تشریح هجده معیار نیکی، هجده فضیلت رفتاری می پردازد که عبارت اند از ادب، وفاداری، دوراندیشی، میانه روی، شجاعت، عدالت، بخشندگی، دلسوزی، بخشایش، سپاس گزاری، افتادگی، سادگی، بردباری، پاک دامنی، نرم دلی، حسن نیت، شوخ طبعی، و عشق.
«رساله ای کوچک در باب فضایل های بزرگ» با ترجمه روان مرتضی کلانتریان توسط نشر آگه در دسترس مخاطبین قرار گرفته است.
هیچ فضیلتی طبیعی نیست: بنابراین باید صاحب فضیلت شد. ولی چگونه، اگر آدم از پیش چنین نباشد؟ ارسطو می گوید برای انجام کارهایی که باید آنها را از پیش یاد گرفت، این با انجام دادن آن کارهاست که ما آنها را یاد می گیریم. چگونه، بی آنکه آنها را یاد گرفته باشیم، می توان آنها را انجام بدهیم؟ این جا یک دایره ای (دوری) وجود دارد که نمی توانیم از آن جز با توسل به مقدم بر تجربه با ادب خارج شویم. ولی مقدم بر تجربه در دسترس ما نیست، ولی ادب آری. ارسطو به حرف هایش چنین ادامه می دهد و با تمرین اعمال عادلانه است که عادل می شویم، با تمرین اعمال معتدل است که آدم معتدلی می شویم، با تمرین اعمال شجاعانه است که شجاع می شویم.