افلاطون با نشان دادن افسانه غار بی آنکه خود بداند ارتباطی میان سینما و فلسفه به دست می دهد که گدار آن را به شکلی آمرانه بیان می کند:«من فکر می کنم پس سینما وجود دارد»با این حال سینماگر تصاویر و صداهایی کاملا مادی می سازد در حالی که فیلسوف از مفاهیمی ناپیدا و انتزاعی استفاده می کند. زمانی که سینما در اواخر قرن نوزده متولد می شد آن را به عنوان سر گرمی ای عامیانه در نظر می گیرند و فلاسفه هرگز به آن توجهی نشان نمی دهند.چگونه این دو حوزه نا متجانس یکی هنر جوان حرکت دیگری معرفت مفهومی اجدادی سرانجام به هم می رسند؟این چیزی است که ژولیت سرف به سبک یک«کمدی ازدواج مجدد»که مورد علاقه استنلی کاول بود برایمان حکایت می کند.زمان ناسازگاری ها به سر آمده موعد سازش های دوباره فرارسیده.آندره بازنیا به قول ژاک رانسی یر فیلسوف«موقعیت»درباره جوهر سینما سوال می کند .در دوره سینما دوستی،گدار،ریوت،رومر،دوشه و دنی اقدام به فراخواندن افلاطون کیرکگارد یا مرلوپونتی بر بالین «مولفانی»چون روسلینی،لانگ،هاکس یا هیچکاک می کنند.فلسفه زین پس سینما را تصرف می کند دولو با از سرگیری اندیشه های برگسون مفهوم تصویر-زمان را می آفریند و ماتریکس متناسب با اندیشه یونانی ارزیابی می شود.این کتاب روابطی پر شور و غالبا تعجب آور میان سارتر و جان هیوستون ،هایدگر و رنه،ژیژک و جان وو را آشکار می کند.و نباید از یاد برد بحث های«سینما فلسفه»را که امروز در غارهای مدرنی جای خود را باز کرده اند که همانا سالن های هنر و آزمایش و نیز سالن های بسیار مجهز هستند. ژولیت سرف منتقد سینما ئ روزنامه نگارphilosophie magazine است.وی با نشریات regardsوagazine litteraireنیز همکاری می کند.او برای مجموعه داستان موسیقی برای آفتاب پرستان اثر ترومن کاپوتی مقدمه نوشته و در دایره المعارف شهر سینما(انتشارات کایه دو سینما 2005)همکاری کرده است.
کتاب سینما و فلسفه
