کتاب صدها سال است آواره ام

عبدالله پَشیو از بلندآوازه‌ترین شاعران معاصر کرد است. وی شاعری عاصی و مبارز است. انتقادهای شدیدش به شیوهٔ حکومت مداری سران اقلیم کردستان وی را به شاعری سیاسی بدل کرده‌است. اشعار وی به زبان کُردی و سبک شعر نو می‌باشد. پشیو سال ۱۹۴۶ در روستای بیرکوت زاده شد. تحصیلاتش را در اربیل آغاز کرد. سال ۱۹۶۳ به فعالیت‌های حزبی روی آورده و در همان سال نخستین شعرش را منتشر کرد. سال ۱۹۶۶ وارد دانشگاه تربیت معلم شد. اولین مجموعه شعرش را به نام «اشک و زخم» در سال۱۹۶۷ منتشر ساخت. سال ۱۹۶۸ دومین دفتر شعرش را منتشر می‌کند؛ «بت شکسته» و در آن سال فعالیت‌های سیاسی را رها کرده و بعدها در مقامِ منتقدی ای عصیانگر به سرانِ حکومت اقلیم کردستان عراق می‌تازد. سالهای ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ را در حومه اربیل به شغل معلّمی می‌پردازد. سال ۱۹۷۳ برای ادامه تحصیل راهیِ مسکو می‌شود. سال ۱۹۷۹ از آکادمی «» عالی در رشته مترجمی زبان انگلیسی ـ روسی فارغ‌التحصیل می‌شود. در همان اوان دیوان شعر «درس‌های دوازده‌گانه برای کودکان» را منتشر می‌کند، که خود از آن به عنوان نقطه عطفی در زندگی ادبی اش یاد می‌کند. سال ۱۹۸۳ از بخش خاورشناسیِ دانشگاه مسکو، دانشنامهٔ دکترای زبان و ادبیات کردی را دریافت می‌کند. از سال ۱۸۸۵ تا ۱۹۹۰ در دانشگاه الفاتح کشور لیبی به عنوان استاد ادبیات تطبیقی به تدریس می‌پردازد. وی از سال ۱۹۹۵ در کشور فنلاند، شهر هلسینکی ساکن است.