مسیحیت به هنگام قدرت یابی و استقرار حاکمیت سیاسی خود از قرن پنجم میلادی (آغاز قرون وسطا) بر اروپا و حتا بخشی از آسیای غربی، تمامی سنت های نمایشی به ویژه تئاتر را نفی و نهی می کند. اما مردم عادی در شهرها به ویژه در روستاها به مناسبت و به بهانه های گوناگون به برپایی گونه هایی از نمایش های شاد و مردمی - گاه دور از چشم کلیسا - دست می زنند. کلیسا نیز پس از سه قرن سکوت، خود دست به کار نمایش های مذهبی می شود. از سدۀ یازدهم میلادی تا پایان قرون وسطا (قرن پانزدهم) گونه ای از نمایش شوخ طبعانه، گاه هجو و همیشه غلوآمیز و شادی آور - در فرانسه و سپس در ایتالیا - به همت بازیگران دوره گرد ، شکل می گیرد که نویسندگان آن ها بیشتر خود بازیگران و یا دسته گردانان آن گروه ها بودند و هرگز نام خود را بر روی متون نمی آوردند البته گاه فقط به ذکر محل نخستین اجراها بسنده می کردند و همچنان تاکنون ناشناس باقی مانده اند. اما از سده های پانزدهم به بعد، برخی از ناشران به جمع آوری و چاپ این آثار همت می گمارند و اینچنین، گونه ای از ادبیات طنز نمایشی زاده شد که در زبان فرانسه به آن کمدی فرس (Farce) می گویند.
کتاب طنزآوران جهان نمایش 14
نشر گویا
داریوش مودبیان
