کتاب ذهن فضول!

درصدی از انسان ها هویت وجودی خود را از فضولی، سرک کشیدن و دخالت های خود به دست می آورند. گویی اگر دخالت در زندگی مردم نکنند روزشان شب نمی شود، درواقع شعار زندگی شان این می شود «من فضولی می کنم، پس هستم!» و وقتی این جمله جزء نمایشنامه روانی زندگی یک فرد، چه زن و چه مرد، بشود، حال و روزش معلوم و درواقع جزء قواعد و دستورات ناخودآگاه ذهنش می شود، طوری که فرد از این طریق به زندگی خود معنا و مفهوم می دهد، به مهمانی می رود و پرسش هایش شروع می شود، آن قدر که گاه دیگران او را نشان می کنند و می دانند که نمی توانند از دست سوال های او فرار کنند و باید خود را کنترل کنند یا به او اطلاعات ندهند؛ اما او که سال هاست فضولی و سرک کشیدن را تمرین کرده است، اکنون به طورکامل با مهارت و ظرافت سوال می پرسد، طوری که مجبور می شوید اطلاعات بدهید، شاید هم یک دستی بزند تا اطلاعات بگیرد و موفق هم بشود. او دیگر یک فضول ناشی و بی دست وپا نیست، او می داند چه چیز را چگونه و چطور بپرسد، در چه زمان بپرسد که بتواند جواب بگیرد و در چه مکان طرح مسئله و مشکل کند تا جزئی ترین اطلاعات را به دست آورد. افرادی را دیده ام که به بیرون کشیدن اطلاعات از دیگران مباهات می کنند و خود را کسی می دانند که می تواند شیطان را هم درس بدهد. او سال هاست از دخالت ها، سرک کشیدن ها و فضولی های خود سود برده است و توانسته از دیگران اطلاعات بگیرد و اوقات خود را این گونه پر کند و به نوعی در خودش هیجان ایجاد کند. چنین فردی دیگر یک فضول اتفاقی نیست که تصادفی در زندگی دیگران سرک کشیده است، کودک فضول و والد مداخله گر او در هر ارتباطی سریع و رسمی فعالیت تجسس خود را شروع می کند و تجسس برای او مرحله بندی دارد؛ مرحله یک، دو، سه و با یک سلام و احوالپرسی شروع می شود، کم کم و بسیار رندانه، طوری که گاه طرف متوجه منظور پرسش های او نمی شود و خیلی صبورانه و با حوصله جلو می رود و آن قدر ماسک مهربان و به من چه مربوط است بر چهره زده است که باید بسیار تیز بود تا بتوان دست او را خواند. او استاد این گونه بازی هاست. او در مسابقات فضول ها رتبه و مدال گرفته است و در قالب عروس، داماد یا دوست و همکار و همسایه به پست شما خورده است. او می آید که از شما بیشتر بداند، بفهمد و در صندوقش از شما اطلاعات رازگونه بیشتر داشته باشد و روزی می رسد که چشم در چشم شما می شود و می گوید که پرونده زندگی شما پیش من است، لطفا خفه شو. او همان فردی است که با این جمله کوتاه صبح خود را شب می کند و باور دارد که فضولی می کند، پس هست و برای خود عددی است. شما چطور، چند درصد در ناخودآگاه خود به صادق بودن این شعار در مورد خودتان باور دارید؟ هیچ، اصلا، ابدا؟ لطفا کمی از خوب نشان دادن خود دست بردارید و خیلی صادقانه و بی رحمانه باورهای ذهنتان را نقد و تجزیه وتحلیل کنید. مثال: ابی مجسمه فضولی است. این آدم اصلا در هیچ موضوعی برای خود حدومرزی نمی بیند. در هر سوژه ای سرک می کشد و به حرف کسی هم گوشش بدهکار نیست. او می خواهد بداند و بداند و همه را به جان هم بیندازد، کافی است پرش به شما گیر کند. مطمئن باشید از زندگی تان سر درمی آورد. آمار همه اطرافیان خود را دارد و گویی با آن ها زندگی کرده است. گاهی آن قدر ریز جزئیات دیگران را می گوید که آدم به او شک می کند. او از این همه فضولی و دخالت، هویت پیدا و احساس می کند از این طریق مورد توجه همه قرار می گیرد و...