این شعر را پیشکش می کنم- به همه ی آنان که تابوت برایم فراهم خواهند کرد- پیشانی بلند و زشتم را باز خواهند کرد- و دسته گلی بر آن خواهند نهاد- و من، بیگانه با قلب خود- در تابوتم آرام خواهم گرفت- از چهره ام پی نخواهی برد- که همه چیز را می شنوم، همه چیز را می بینم!