کتاب نفر دیگری که در بهشت ملاقات می کنید

وقتی آنی سطح آب را شکست، پوست او بلافاصله خشک شد. آب عقب نشینی کرد و او خود را در حالی یافت که در ساحل یک اقیانوس بزرگ طوسی ایستاده بود، شلوارک پوشیده بود و تی شرت مغز پسته ای به تن داشت که وسط بدن او را که خالی بود، پوشانده بود. آسمان به رنگ آبی تابستانی بود و همه جا کاملا روشن بود، نه به خاطر خورشید، بلکه به خاطر تنها ستاره ی سفید که در آسمان بود.

آنی شن های زیر پاهای خود و نسیم ملایم روی گونه هایش را احساس کرد. وقتی در ساحل جلو رفت، گردشگاه ساحلی باشکوهی را دید که در آن، برج های طلاکاری شده، سر مناره ها، گنبدها، ترن هوایی چوبی و پاراگلایدر دیده می شد. آن گردشگاه ساحلی، در واقع یک شهربازی قدیمی بود، شبیه شهربازی که آنی به آنجا می رفت. این باعث شد آنی به یاد مادرش بیفتد. آن ها بالأخره با هم آشتی کرده بودند. بار سنگینی از روی دوش او برداشته شده بود. اما بعد مادرش رفت. آنی احساس می کرد این خیلی غیرعادلانه است. پس بهشت و قرار گرفتن پنج نفر سر راهتان چه فایده ای داشت، اگر وقتی به آرامش نزدیک شدید، آن ها ترکتان کنند؟

آنی به هنگام مرگ لاغر و قدبلند بود، با گیسوانی بلند و فرفری به رنگ قهوه ای طلایی روشن؛ و آرنج ها و شانه هایی سفت و برآمده داشت. وقتی خجالت می کشید، پوست دور گردنش سرخ می شد. چشمان درخشانش سایه ی زیتونی روشنی داشت و صورت نرم و بیضی شکلش طبق توصیف همکارانش این حالت را داشت: خوشگله؛ به محض این که آدم این فرصت رو پیدا کنه که اون رو بشناسه.