کتاب تا پایان زمان

Until the End of Time
(ذهن، ماده، و کنکاش ما برای معنی در جهانی در حال تکامل)
کد کتاب : 36021
مترجم :
شابک : 978-6227061048
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 416
سال انتشار شمسی : 1399
سال انتشار میلادی : 2020
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : ---

از کتاب های پرفروش نیویورک تایمز

معرفی کتاب تا پایان زمان اثر برایان گرین

کتاب «تا پایان زمان» اثری نوشته «برایان گرین» است که اولین بار در سال 2020 به چاپ رسید. «گرین» در این اثر، آخرین تفکرات و نظریه ها درباره چگونگی آغاز کیهان و ماهیت خودآگاهی را به شکلی خلاصه ارائه می کند و از «داروینیسم مولکولی» سخن می گوید: «نبردی شیمیایی» که عامل دگرگونی گروه های اتم ها و تبدیل آن ها به حیات در نظر گرفته می شود. «گرین» با استفاده از مثال های متعدد و قابل درک، نکات مورد نظر خود را به شکل موثر به مخاطبین انتقال می دهد. او اذعان می کند که برخی از ژرف ترین پرسش ها—«چرا به جای هیچ، چیزی وجود دارد؟»—در حال حاضر بی پاسخ هستند، اگرچه او مجاب شده که «طرحی بزرگ برای آفرینش وجود ندارد»، و انسان ها باید معنای مختص به خودشان را بیافرینند.

کتاب تا پایان زمان

برایان گرین
برایان گرین (به انگلیسی: Brian Greene) (زاده در ۹ فوریه ۱۹۶۳، نیویورک) فیزیکدان آمریکایی و یکی از نظریه‌پردازان نظریه ریسمان است. او از سال ۱۹۹۶ در دانشگاه کلمبیا به تدریس می‌پردازد. وی در ۱۲ سالگی آن چنان در ریاضی توانایی پیدا کرد که یک استاد دانشگاه به او خصوصی درس می‌داد. گرین در سال ۱۹۸۰ وارد دانشگاه هاروارد شد و لیسانس فیزیک گرفت. در سال ۱۹۹۶ دکترای خود را با بورس رودز در دانشگاه آکسفورد گرفت.
نکوداشت های کتاب تا پایان زمان
An accessible, illuminating and fascinating exploration.
کاوشی قابل فهم، روشنگرانه، و شگفت آور.
Publishers Weekly Publishers Weekly

An insightful history of everything that simplifies its complex subject as much as possible.
تاریخی هوشمندانه از همه چیز، که موضوع پیچیده خود را تا حد ممکن، به شکل ساده ارائه می کند.
Kirkus Reviews Kirkus Reviews

A love letter to the ephemeral cosmic moment when everything is possible.
نامه ای عاشقانه به لحظه کیهانی زودگذری که در آن، همه چیز ممکن است.
New York Times New York Times

قسمت هایی از کتاب تا پایان زمان (لذت متن)
در فراخنای زمان، هر آنچه زندگی می کند، خواهد مرد. بیش از سه میلیارد سال پیش، آنگاه که گونه های ساده و پیچیده جایگاه خود را در سلسله مراتب زمینی تثبیت کردند، داس مرگ سایه ای ماندگار بر سر شکوفایی حیات افکند.

سرنوشت هر گونه ای از حیات، پیشاپیش معلوم است. این پایان غم انگیز که مثل غروب آفتاب اجتناب ناپذیر است، چیزی است که گویا تنها ما انسان ها متوجه آن می شویم.

البته قریب به اتفاق ما که عقلایی فکر می کنیم، به پایان کار نمی اندیشیم و در دنیا دغدغه های این جهانی داریم. اجتناب ناپذیر را می پذیریم و قوایمان را صرف چیزهای دیگر می کنیم. در عین حال این که دوران ما محدود است، مدام با ما است و در شکل دادن گزینه هایمان، در چالش هایی که می پذیریم، و مسیرهایی را که دنبال می کنیم، به ما کمک می کند.