کتاب تا پایان زمان

در فراخنای زمان، هر آنچه زندگی می کند، خواهد مرد. بیش از سه میلیارد سال پیش، آنگاه که گونه های ساده و پیچیده جایگاه خود را در سلسله مراتب زمینی تثبیت کردند، داس مرگ سایه ای ماندگار بر سر شکوفایی حیات افکند.

سرنوشت هر گونه ای از حیات، پیشاپیش معلوم است. این پایان غم انگیز که مثل غروب آفتاب اجتناب ناپذیر است، چیزی است که گویا تنها ما انسان ها متوجه آن می شویم.

البته قریب به اتفاق ما که عقلایی فکر می کنیم، به پایان کار نمی اندیشیم و در دنیا دغدغه های این جهانی داریم. اجتناب ناپذیر را می پذیریم و قوایمان را صرف چیزهای دیگر می کنیم. در عین حال این که دوران ما محدود است، مدام با ما است و در شکل دادن گزینه هایمان، در چالش هایی که می پذیریم، و مسیرهایی را که دنبال می کنیم، به ما کمک می کند.