نزدیک ویلا که رسیدیم،به زور جلوی خنده شان را گرفتند.با هیجان به هم نگاه می کردند و بی صبرانه منتظر ورود به خانه ی ارباب بودند،من اما فقط به مادر و آن نگاه آخرش فکر می کردم.پدر در زد.
راننده ی آن ها آمد و در را باز کرد و ما پشت سرش وارد ویلا شدیم.ارباب و خانواده اش دورمیزی که زیر درختان حیاط بود نشسته بودند و صبحانه می خوردند.
ما گوشه ی حیاط ایستادیم.ارباب بلند شد و به طرف مان آمد.قدبلند و چهار شانه بود و ابروهای گره خورده ای داشت.هرچه او به ما نزدیک تر می شد،پدر بیشتر سرش را پایین می انداخت.به ما که رسید؛نگاه سرد و سنگینی کرد و انگار که خریدار ما باشد،عبوس و بی اعتنا براندازمان کرد و گفت:«امیدوارم شما هم مثل مادرتان باشید
