کتاب کنسرت طبل های غمگین

وقتی اتوبوس توی ایستگاه نگه داشت، این حقیقت را پذیرفته بودم که تا سوار بشوم، همه ی چشم ها فورا می چرخند سمت جلوی اتوبوس و دوخته می شوند به من. البته این زل زدن بی رحمانه، اقتضای حس کنجکاوی فراوان در سنین نوجوانی است. با این حال، هیچکس حتی سرش را هم به سمتم برنگرداند.

تنهایی نشستم روی یک صندلی و کله ام را یکجورهایی فرو کردم توی سوییشرتم. حالت دفاعی بی معنی و احمقانه ای بود، درست مثل زمانی که یک لاک پشت، وقتی قطار با سرعت می آید سمتش، می رود توی لاکش.

«جدی می گم آنت! چیزی نشده. همه چی عادیه. من فقط... از مدرسه خسته شده ام، همین. مامانم هم اومد دنبالم چون باید می رفتیم جایی.» باید از من تقدیر شود که در این مورد به او دروغ نگفتم.