کتاب داستان های شکسپیر (15 جلدی با قاب)

در یکی از دریاها جزیره ای بود که ساکنین آن تنها دو تن بودند، پیرمردی به نام پرسپرو که دختری داشت جوان و بسیار زیبا به نام میراندا. وقتی دختر به این جزیره پا نهاد به قدری خردسال بود که در ذهنش جز تصویر پدر، تصویر دیگری مرتسم نبود. پدر و دختر در سردابه ای از سنگ می زیستند. این سردابه دارای چند اتاق مجزا بود که یکی از آن ها را پرسپرو اتاق مطالعه خود می نامید. در آن روزگار سحر و جادو، مورد توجه فراوان مردم بود و پرسپرو کتاب های خود را که اکثرا درباره سحر و جادو بود، در این اتاق نگاه داری می کرد. معرفت او در این رشته برایش بسیار سودمند گردیده بود، واقعه شگفت انگیزی پرسپرو را به این جزیره افکند.

این جزیره به وسیله جادوگری به نام سیکوراکس. که مدت کمی پیش از ورود پرسپرو در این جزیره مرده بود، طلسم شده بود. پرسپرو در پرتو معرفت خود، بسیاری از پریان پاک خویی را که به علت عدم پذیرش فرامین شیطانی سیکوراکس در تنه درختان زندانی شده بودند آزاد کرد. در رأس این پریان اریل قرار داشت. اریل پسرکی بود مبرّا از شرارت و ناپاکی، تنها به شکنجه غول زشت رویی که کالی بان نام داشت شوق بسیار نشان می داد. کالی بان فرزند سیکوراکس بود و از همین روی اریل به او کینه می ورزید. کالی بان را پرسپرو در جنگلی یافت. موجودی شگفت و غیرطبیعی بود و از نظر شکل به بوزینه بیشتر شباهت داشت تا به انسان. پرسپرو او را به غار خود آورد و به او سخنوری آموخت، ولی سرشت ناپاکی که از سیکوراکس به ارث برده بود مانع از آن بود که مطالب سودبخش و نیکو بیاموزد: از این روی چون برده ای به کار گرفته شد و حمل هیزم و دشوارترین کارها به او محول گردید، و اریل مأمور بود که او را به این کارها وادارد.

هنگامی که کالی بان تنبلی می کرد و به کار خود توجه نمی نمود، اریل (که هیچ کس جز پرسپرو او را نمی دید) آهسته نزدیک می شد و او را نیشگون می گرفت، و گاهی او را به درون لجن زاری واژگون می کرد، و سپس با قیافه بوزینه ای در برابر او آشکار می گردید و به او دهن کجی می نمود. بعد با شتاب به شکل خارپشتی در می آمد و در رهگذر کالی بان واژگون می نشست. کالی بان می ترسید که خارهای خارپشت در پاهای عریانش فرو رود.