در سال های اخیر گرایش فضای اندیشه در جامعه معماری ایران مسیری متفاوت از آنچه را پیموده که در دانشکده های معماری سال هاست تشریح می شود. شاهد این مدعا، گرایش شگفت انگیز جوانان جامعه معماری به مطالعه آثار معمارانی است که شاید در طول تحصیل حتی یک بار نیز نام آنان را از استادان خود نشنیده اند، به نحوی که کتاب کوچک «معماری اندیشی» که مجموعه ای از دل نوشته های پیتر زومتور است، سه هفته پس از انتشار به چاپ مجدد می رسد، که در نوع خود نوعی رکورد محسوب می شود؛ اما آثار معمارانی که اصل مباحث دانشگاهی بر دوش آنان گذارده شده است، دیگر مخاطب چندانی ندارد. این امر در توجه به آثار معماری و نه فقط مباحث نظری، نیز روی داده است.