تئاتر در اواخر دوره قاجار رواجی چشمگیر یافت و بازیگران زن و مرد ارمنی در دوره پیشا مشروطه بر صحنه تئاتر ایران مسلط شده بودند. شماری از نمایش ها اجرا می شد و موسیقی به انحا مختلف در صحنه ها به موقع اجرا درمی آمد. مثلا در فاصله سال های ۱۳۳۵ و ۱۳۴۳ هجری در تهران سالانه ۱۵ نمایش و سایر فرم های نمایشی تئاتر مدرن روی صحنه رفت و در حقیقت اجرای نمایش ها به مراتب بیش تر بود، چون هر یک از این نمایشگاه بارها تکرار می شد. یکی از دلایلی که نویسندگان و مترجمان را ترغیب می کرد تا دست به ترجمه آثار نمایشی اروپا بزنند یا خود نمایشنامه بنویسند، همین رویکرد مردم به تئاتر بود. پس از استبداد صغیر محمدعلی شاهی، اشتباه مردم به دیدن نمایش تئاتر به اندازه ای بود که ذهن و ضمیر زیادی از نویسندگان را به خود پنداشت و حتی نشریه ای با عنوان «تیاتر» انتشار یافت...
کتاب نمایش در دوره قاجار
مولی
یعقوب آژند
