کتابی که در دست دارید، آخرین اثر چاپ شده پیتر آیزنمن می باشد که اصطلاح جدیدی را به ادبیات معماری انتقادی وارد کرده است. او در بیش از چندین دهه فعالیت درخشان در قالب یک منتقد، معمار، نظریه پرداز و یک سخنران خوب در تلاش برای قرائت متفاوتی از معماری مبتنی بر استقلال دیسیپلین معماری گام برمی دارد. آثار و اندیشه های آیزنمن در سالهای آغازین فعالیتش، متأثر از اندیشه های معماری لوکوربوزیه، جوزپه ترانی و نیز کالین رو بود، اما بعدها با بازخوانی نظریات زبان شناسانهٔ نوام چامسکی، به جنبه های نحوی و ارائهٔ یک دستور زبان جدید معماری بدون ارجاع به موضوعات اجتماعی و معنایی، روی آورد. او در رسالۀ دکترای خود با عنوان بنیان فرمی معماری مدرن، به فرم معماری از دریچه ای مفهومی و فارغ از ابعاد عملکردی و زیبایی شناختی پرداخته بود. در دهه هشتاد میلادی، او با همکاری ژاک دریدا و با استفاده از نظریات ساختارشکنانه اش در پیوند بخشیدن به رابطۀ میان فلسفه و معماری تأکید نمود. آنچه بدیهی است، تسلط وی بر مبانی فلسفی می باشد. او با تأثیرپذیری از فیلسوفانی همچون نیچه، هایدگر و ژان بودریار و روان شناسانی همچون فروید، یونگ و لاکان به انتقال مفاهیم و تئوری های مهم در معماری پرداخته است. درواقع نگه داشتن این مقوله های گسترده در کنار هم و پیشبرد آن ها در تخصص او بود و از همین رو به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نظریه پردازان معماری در نیمۀ دوم قرن بیستم شناخته می شود.
کتاب تاخر
