فیلمسازان علاوه بر انتخابی که در مورد دانه و قابلیت تفکیک رنگمایه ها در انواع فیلم خام به عمل می آورند، باید تصمیم بگیرند که فیلم خام سیاه و سفید می خواهند یا رنگی همان طور که مکررا تأکید شده، نه فیلم رنگی ذاتا از نظر هنری بهتر است و نه فیلم سیاه و سفید. هر کدام از آنها قابلیت های بیانی خودش را دارد. از میان کیفیات گوناگون رنگ ( به شرحی که می آید) فیلمساز باید به اقتضای تأثیرهایی که از لحاظ درون مایه، شخصیت، کنش، و زمینه آرایی منظور نظرش است دست به انتخاب بزند. اختلاف هایی که در ارزش (درجات مختلف شدت و ضعف یک رنگ) هست معمولا در فیلم رنگی با وضوح بیشتری احساس می شود. این خصیصه سبب می شود درون مایه فیلم بیشتر به وجهی تصویری منتقل شود تا از راه گفت و گوها یا روایتگری ( دو ابزار بیانی یی که اغلب بیش از حد وضوح دارد. در موری یل (۱۹۶۳) الن رنه از صور گوناگون تغییراتی که در ارزش رنگها ایجاد می شود استفاده می کند تا این فکر را نمایش دهد که گذشته را نمی توان بازیافت.