قبلا هم داستان نوشته ام. قبل از این هم داستان واقعی و سفرنامه نوشته ام. اما این یکی خیلی فرق دارد. خیلی برای نوشتنش شور دارم و زندگی اگر با شور همراه نباشد، مفت نمی ارزد.
تفاوت مهم دیگر این سفرنامه این است که نمی دانم از کجا شروعش کنم.
شروع داستان خیلی مهم است و من خیلی گیج بودم که چه کنم. گفتم شاید بهتر باشد اول خودم را معرفی کنم. این خوب است، ولی یک اشکال بزرگ دارد. چون اصلا من می خواهم به این سفر بروم تا خودم را بشناسم، اما تا خودم را نشناخته ام، چطور می شود خودم را به شما معرفی کنم؟ چرا می شود مثلا بگویم اسم و فامیلم چیست، چه کاره ام، چند تا ماشین و خانه دارم، مدرک تحصیلی و دین و وطنم کدام است، یا زاده ی کدام شهرم. اما این ها هیچ کدام فایده ندارد. یعنی به دلم نمی چسبد چون باز هم این ها نشان نمی دهد من کیستم .
ساعت ده دقیقه ی بامداد یکشنبه، شانزده خرداد 1395 در پایانه ی کاوه اصفهان سوار اتوبوس وی آی پی به مقصد تهران می شوم. وی آی پی می دانید یعنی چه؟ معانی مختلفی دارد. مثلا پردازشگر داخلی تصویر، بندرگاه داخلی ویرجینیا، شخصی که مشکل بینایی دارد، شازده ی خیلی مهم، حیوان خانگی خیلی مهم و خیلی چیزهای بامزه دیگر. بعید می دانم که هیچ کدام از این ها من یا دیگر مسافران اتوبوس را توصیف کنند و...
کتاب چلی که در خیابان ها به دنبال خودش می گشت
نگاه معاصر
آروین آذرگین
