کتاب تاریخ سیاسی زنان

انقلاب فرانسه ماهیتی دوگانه داشت. در بازه ی انقلاب دو مبارزه ی طبقاتی به طور هم زمان در جریان بود. در یک سو بورژوازی قرار داشت؛ طبقه ی در حال رشد تولیدکنندگان و تاجران و حتی دکان داران خرده فروش و صاحبان کارگاه ها. کسانی که دارایی و اموالشان وابسته به توسعه ی سرمایه داری بود و با نجیب زادگان که هنوز دارایی و اموالشان مبتنی بر مالکیت زمین بود، در ستیز بودند. در سوی دیگر، تهی دستان و مردم فاقد مالکیت قرار داشتند که به مبارزه ی طبقاتی علیه بورژوازی برخاسته بودند؛ این طبقه ی کارگر آغازین، «بازوبرهنگان» بودند. (در واژه به معنای کسانی است که بازوهایشان برهنه است و در اصلاح به افرادی اشاره دارد که آستین هایشان را برای کار بالا زده اند.) انقلاب فرانسه انقلابی بورژوایی بود. اما در عین حال اولین تلاش استثمارشدگان و ستمدیدگان برای آزاد کردن خود از تمام اشکال بهره کشی و ستم به حساب می آمد. این نخستین انقلاب نوینی بود که توده های وسیع مردم را به فعالیت واداشت (زیرا انقلاب انگلیس به شدت وابسته به ارتش پاک دین های کرامول بود.) مردم دوباره بورژوازی را برای مبارزه با اشرافیت و سلطنت مطلقه جلو انداختند. تهی دستان بارها به زندان ها، کاخ ها و انجمن ها یورش بردند، با ارتجاع به مبارزه برخاستند و از انقلاب پاسداری کردند. این ها کسانی بودند که بورژوازی را به فراتر از مرزهایی که مد نظر داشت، کشاندند: از مسیر سلطنت مشروطه در سال های ۹۱-۱۷۹۰ به سمت جمهوری لرزانی در سال های ۳-۱۷۹۲به رهبری «ژیروندن ها»ی راست گرا و سرانجام به سوی رادیکال ترین و مصمم ترین بخش بورژوازی، یعنی «ژاکوبن ها» به رهبری ماکسیمیلیان روبسپیر. توده های تهی دست و فاقد مالکیت با امید پایان دادن به فقر و درهم شکستن یوغ کهنه ی ستم اربابان فئودال، روحانی ها و سلطنت مطلقه، زندگی خود را در خارج از باستیل و جاهای دیگر فدا می کردند؛ و هم زمان برای گسستن یوغی که بورژوازی به گردنشان انداخته بود، مبادرت می ورزیدند. نمایندگان سیاسی این آرمان های نان و عدالت، «خشمگین ها» بودند که در لفظ به معنای مردان دیوانه است؛ برچسبی که بورژوازی به تندروترین بخش انقلاب داده بود. مارکس آن ها را «نمایندگان اصلی جنبش انقلابی» نامید. خشمگین ها پیش آهنگ طبقه ی کارگر آغازین بودند که هنوز بسیار ضعیف و ناهمگن بود.