صداقت به این معنا که بازیگر با خودش تعارف نداشته باشد و به خودش دروغ نگوید. تفاوت بین ادا در آوردن و زندگی کردن روی صحنه ریشه در این اصل مهم دارد. بازیگر حرفه ای به خودش دروغ نمی گوید و روی صحنه «زندگی» می کند. خودشناسی نیز عامل مهم دیگری است که یک بازیگر حرفه ای آن را به خدمت می گیرد تا بتوان عیار او را از بازیگران بی مایه تشخیص داد. درست است که نقش های مختلف را یک بازیگر با همان دست ها و پاها و اندام و تخیل همیشگی خودش انجام می دهد اما بازیگر خوب کسی است که این اندام تکراری را برای نقش های متفاوت از نو بشناسد و آن ها را به صورت جدیدی برای نقش تازه اش به خدمت بگیرد.