آن روز که مقابل آن تابلوی نقاشی که پیشتر گفته بودم چه قدر دوستش دارم، از من پرسیدی: « این تو چیه که انقدر تو رو درگیر خودش کرده؟» سرپایی و شاید سهل انگارانه پاسخی به تو دادم که اکنون پس از روزها تفکر و تامل و تعمق احساس می کنم که آن تنها پاسخ ممکن به آن پرسش بنیادین تو بوده است. آری، به نظر من یک تابلوی نقاشی یک تابلوی نقاشی است و بس. و در آن تابلوی نقاشی هم یک نقاشی بود و بس. آری، در آن تابلوی نقاشی یک نقاشی بود که مرا آن قدر درگیر خودش کرده بود. یادم هست تا من آن پاسخ سرپایی و شاید سهل انگارانه را دادم تو در حال گفتی: «می تونی بیشتر توضیح بدی؟ » و من نتوانستم. در واقع خواستم، اما، کلماتی در خور نیافتم. چنان که امروز هم به خود نمی توانم، اما، امروز، از همین راه انبوهی از کلمات از نویسندگان و شاعران و ناقدان و خود نقاشان گرد آورده ام تا بلکه پاسخی در خور برای پرسش اخیر تو سامان دهم. لیک، نمی دانم که به رغم این اکنون می توانم بیشتر توضیح دهم یا نه! شاید با هم این « توضیح بیشتر » یا دقیق تر از آن « تفهیم بیشتر » را سامان دهیم، یا شاید هم « فهم بیشتر » را، نمی دانم. شاید اینجا با یک نقاشی جدید مواجه شوی که پیش از این ندیده بودی اش و همین خوشحالت کند. شاید هم آن نقاشی را که پیش از این بارها دیده بودی اش امروز به نحو دیگری ببینی و این خوشحالت کند. آشکارا بگویم که هدف این نوشتار هم همین است. من از عهده ی «توضیح بیشتر» برنمی آیم، قصد « تفهیم بیشتر » را هم ندارم که از عهده ی این نیز برنمی آیم، اما، شاید بتوان بزنگاه های درخور مسیر موجود و حتی شناخته شده را قدری دقیق تر مطمح نظر قرار داد که این جای خود کم کاری نیست. شاید هم بتوان تمهیدی چید که چشم های مخاطب را در این بزنگاه ها یا شاید بهتر است بگویم ایستگاه ها قدری استراحت داده، مقیم کرده و یا حتی برای همیشه سکونت داد.
