«عصیان ریشه دار» حاصل بررسی شصت مجموعه ی شعر از پانزده شاعر زن ایرانی در فاصله ی سال های 1330 تا 1390 است. این کتاب که از معدود پژوهش های ایرانی در حوزه ی مطالعات ادبیات و جنسیت است، کوششی است برای دستیابی به ویژگی های متمایزکننده ی زبان شعری زنان که یا بر اثر موقعیت انفعالی زنان در زبان شکل می گیرد یا بر اثر کوشش برای رهایی از سلطه ی زبان مردانه. شناخت این ویژگی ها به این دلیل مهم است که درست مقابل بوطیقای خنثی نگری می ایستد که مخالف زنانه دیدن ادبیات است و بر عامل مثبت زنانگی در تجربه ی ادبی تأکید می کند. نگرش خنثی نگر درصدد است از نوشته های زنان جهان شمولی کاذب طلب کند و با قرار دادن آنها در ساختاری هم ارز با آثار خلق شده توسط مردان، این حقیقت را نادیده بگیرد که فاعل مونث در درون زبان، امکان تخیل بدون جنسیت را ندارد. از این رو شناخت این ویژگی ها و برجسته کردن آن ها برای انسجام سنت ادبی و زیبایی شناسی زنانه گامی ضروری است.
کتاب عصیان ریشه دار
اگر
گلاله هنری