«روایت»، داستان یا حکایت هر روایتی از مجموعه ای از رویدادها یا تجربیات مرتبط است، خواه غیر داستانی (خاطرات، زندگی نامه، گزارش خبری، مستند، سفرنامه، و غیره) یا تخیلی (قصه، افسانه، افسانه، هیجان، رمان، و غیره). روایت ها را می توان از طریق دنباله ای از کلمات نوشتاری یا گفتاری، تصاویر ثابت یا متحرک یا هر ترکیبی از اینها ارائه کرد. این کلمه از فعل لاتین narrare (گفتن) گرفته شده است که از صفت gnarus (دانستن یا ماهر) گرفته شده است. روایت، همراه با استدلال، توصیف و توضیح، یکی از چهار شیوه بلاغی گفتمان است. با تعریف دقیق تر، این حالت داستان نویسی است که در آن راوی مستقیما با خواننده ارتباط برقرار می کند. مکتب نقد ادبی معروف به فرمالیسم روسی روش‌هایی را برای تحلیل داستان‌های داستانی به متون غیرداستانی مانند سخنرانی‌های سیاسی به کار برده است.
داستان سرایی شفاهی اولین روش برای به اشتراک گذاشتن روایات است. در دوران کودکی بیشتر مردم، از روایات برای راهنمایی آنها در مورد رفتار مناسب، تاریخچه فرهنگی، شکل‌گیری هویت و ارزش‌های جمعی استفاده می‌شود، همانطور که امروزه در انسان‌شناسی در میان مردمان بومی سنتی مورد مطالعه قرار می‌گیرد.
روایت در همه اشکال خلاقیت، هنر و سرگرمی انسان، از جمله گفتار، ادبیات، تئاتر، موسیقی و آهنگ، کمیک، روزنامه‌نگاری، فیلم، تلویزیون و ویدئو، بازی‌های ویدئویی، رادیو، بازی، تفریحات بدون ساختار و اجرا یافت می‌شود. به طور کلی، و همچنین برخی از نقاشی، مجسمه سازی، طراحی، عکاسی و سایر هنرهای تجسمی، به شرطی که دنباله ای از رویدادها ارائه شود. چندین جنبش هنری، مانند هنر مدرن، روایت را به نفع امر انتزاعی و مفهومی رد می کنند.
کتاب روایت
مروارید
برانون تامس
