دعای ما نشان می دهد که افق آرزو های مان کجاست و به چه ها دل بسته ایم. بی گمان بخش عظیمی از گنجینه بزرگ روایی به ادعیه اختصاص دارد و این وسعت توجه، نشان ازاهمیتی دارد که اولیای دین به این نیاز و به این شیوه از بیان داده اند؛ زمزمه ها و نغمه هایی که نیاز به سرکشیدن از زندان تنگ دنیا و تنفس در فضای خلوت و انس را پاسخ می دهد. این گنج را چندان که باید پاس نداشته و از گوهرهای آن بهره نگرفته ایم و این ناسپاسی و بی بهرگی گناهی است که همگان در آن شریک اند. دفتر های مناجات پانزده گانه تلاشی است برای گشودن راهی به آن گنج و چشاندن قطره ای از شهد مناجات؛ مناجات هایی که شور و حکمت را به آشتی رسانده و برای لحظه هایی عاشقانه ی حکیمی چون ( حضرت زین العابدین - ع ) را در گوش می خواند. مناجات شاکین، شکوه هایی است از نفس و شیطان و از قلب زنگار گرفته و چشم به خشکی نشسته. این شکوه ها، شکوه های ما نیست. شکوه های هرکس، آرزوهای او را نشان می دهد و موانعی را که در پیش روی خود می بیند. آرزوهای اهل دنیا، در وصال به جلوه ها و وصول به کامیابی های دنیوی خلاصه می شود. ناله ی ما از نرسیدن به چیزهایی است که برای رسیدن به آن ها پا به هستی نگذارده ایم و نگرانی ما از نرسیدن به هدف هایی است که بسیار از ما کوچک ترند و...
درباره امیر غنوی
امیر غنوی متولد سال 1340؛ استادیار گروه اخلاق پژوهشکده نظامهای اسلامی، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی می باشد.