در آن حجم از آتش و گلوله؛ حرکت دشوار بود، تعداد زیادی از تیرهای شلیک شده از نوع رسام بودند. دیدن آتش قرمزی که همراه گلوله می آمد باعث ترس و دلهره می شد.
غیر از آن ، تک تیراندازهای دشمن منتظر کمترین حرکتی بودند تا با سیمینوف هایشان یک تیر وسط پیشانی یا قلب بچه های ایرانی بنشانند. فرهنگ دوست دوباره نزد نیروهایش برگشت. با حرفهایش شروع کرد به روحیه دادن:«بچه ها، نباید خودتون رو ببازین. ان شاءالله ما جلو می ریم و پسشان می زنیم. این تازه اول راهه.»