کتاب انقلاب ایران

پرسش این پژوهش همانند همه دیگر پژوهشهای مربوط به انقلاب ایران صریح و روشن است چرا در سال ۱۳۵۷ در ایران انقلاب شد؟ نویسنده کتاب در پاسخ به این پرسش کوشیده است با اتخاذ رویکرد نظری متفاوت و به تبع آن جمع آوری و تحلیل دادهها پژوهش خود را از دیگر پژوهشها متمایز کند به لحاظ نظری تحلیل این پژوهش مبتنی بر دیدگاه ترکیبی بدیعی است محقق کوشیده است از راه تلفیق نظریه های جامعه شناختی انقلاب (نظریه ارزش نظام چالمرز جانسون با نظریه های روان شناختی (نظریه روان شناسی توده ها تد گرو جیمز دیویس و نظریه های سیاسی نظریههای تدا اسکا چپول، ساموئل هانتینگتون جرالد گرین و چارلز (تیلی نشان دهد بررسی علل یک انقلاب نیازمند رویکردی چندرشته ای است به ویژه رویکردی که با تأکید بر جزئیات به بررسی سیاست (دولت) و شرایط فرهنگی اجتماعی (جامعه) پیش از انقلاب بپردازد به باور نویسنده تمایز مفهومی میان «دولت» و «جامعه» و بررسی تحولات شکل گرفته در این دو قلمرو - مسئله ای که بیشتر نظریه های انقلاب آن را نادیده انگاشته اند - برای فهم صحیح و کامل علل انقلاب دارای اهمیت اساسی است نویسنده مبتنی بر تمایزی کلی که میان دولت و جامعه برقرار میکند انقلاب را حرکت و جنبش گروههای مختلف اجتماعی - گروههایی که جایگاه استراتژیکی در جامعه خود دارند برای به دست آوردن قدرت و اقتدار نخبگان حاکم به هنگام ضعف و آسیب پذیری دولت تعریف میکند به باور کامروا وقوع یک انقلاب موفق نیازمند وجود مجموعه ای از شرایط لازم «اجتماعی» و «سیاسی» است. به لحاظ سیاسی لازم است قدرت و اقتدار نخبگان حاکم در نتیجه وقوع برخی تحولات داخلی یا بین المللی به صورت معناداری تضعیف شود. گروه هایی که در پی سرنگونی نخبگان حاکم هستند از ضعف قدرت سیاسی حکومت بهره برده و باعث سرنگونی حکومت میشوند در جامعه نیز باید تمایل به تغییر انقلابی وجود داشته باشد برای اینکه گروههای مخالف نظام سیاسی بتوانند مشروعیت مردمی را به دست آورند و حمایت آنان را در سرنگونی رژیم حاکم کسب کنند وجود دو عامل اجتماعی ضروری است نخست اینکه گروههای مخالف باید ابزارهای اجتماعی لازم را برای نشر شعارها و تبلیغات خود در جامعه و ایجاد پیوندهای لازم با طبقات مردم داشته باشند... دوم اینکه توده های مردمی از شرایط اجتماعی ناراضی باشند و به حمایت از گروههای مخالف گرایش پیدا کنند».